O czym szepcą wiedźmy - Oud Imperial Perris

Gdy tylko dowiedziałam się o istnieniu marki Perris Monte Carlo, poczułam żądzę poznania. I nie tylko wiązane dotychczas z marką Houbrigant nazwisko Perris to sprawiło. Chodzi, przede wszystkim, o zapachy. Marka, która w pierwszej "partii" wprowadza na rynek dwa zapachy z Oud w tytule, paczulę, piżmo i ambrę po prostu musi zwrócić moją uwagę. I zwróciła. Szczególnie, że od niedawna jest dostępna w Polsce, a to zawsze cieszy.

Pierwszym (i raczej nie ostatnim) zapachem Perris, jaki pojawi się na SoS musiał być któryś z Oudów. To tak oczywiste, że wręcz niewarte kolejnego zdania...

Zacznę jednak od odrobiny dydaktyki. Pro publico bono. I trochę dlatego, żem purystka. :)

Zwykle, kiedy poszukuję listy nut - sięgam do źródła, czyli na stronę producenta. A ta zazwyczaj jest anglojęzyczna. Zdarza się, że porównuję listę nut producenta z tym, co pisze się na innych stronach. Tym razem przypadkiem w sumie, znalazłam się na stronie polskiej Fragrantiki (nie potrafię przestawić się z angielskiej, którą czytuję od dawna, ale mam zamiar w końcu się zmobilizować) i mile zaskoczyło mnie, że perfumy Perris są już opisane w polskiej wersji. Redaktorzy naprawdę odwalają kawał solidnej roboty - polska Fragrantika rośnie w tempie imponującym.

 

Rzecz w tym, że wedle spisu nut jednym ze składników zapachu będącego moim dzisiejszym bohaterem jest ciemne drewno. W sumie słusznie - to jest ciemne drewno. Tyle, że istnieje więcej, niż jeden gatunek drzewa o ciemnym drewnie. I w tym przypadku to jest konkretny gatunek, istotny dla kompozycji i doskonale wyczuwalny.

Na stronie Perris Monte Carlo i na angielskojęzycznej Fragrantice w opisie perfum Perris figuruje słowo blackwood. Blackwood to nazwa własna.

Dalbergia szerokolistna zwana także indyjskim palisandrem to drzewo o wyjątkowo pięknym drewnie: głęboka, ciepła barwa i wyraźnie widoczne słoje sprawiają, że rosnąca we wschodnich Indiach Dalbergia szerokolistna jest jednym z bardziej poszukiwanych surowców w meblarstwie. A zapach... Zapach trudno przecenić. Nie na darmo drewno dalbergii nazywa się drewnem różanym.

Same delbergie z różami niewiele mają wspólnego - drzewa osiągają nawet 40 metrów wysokości, ich kwiaty są drobne i białe. Swoją nazwę zawdzięczają głębokiemu, miękkiemu aromatowi, który nie do końca pasuje do tego, co w perfumach zwykle określa się jako ciemne drewno.

Kusi mnie zarejestrowanie się i zaproponowanie redakcji pomocy w tłumaczeniach, bo błędów widzę więcej. Może ktoś z Was ma konto na polskiej Fragrantice i da radę to ciemne drewno poprawić?

Oud Imperial Perris od pierwszych chwil formułuje swoje status quo: nie będę ładny, nie będę miły, wypraszam sobie podejrzenia o takie rzeczy.

Fantastycznie apteczne otwarcie: ziołowe, suche, pełne drobnych, czepliwych rzepów przyjemnie drażniących nos i wyobraźnię. Idealnie opowiedziany zapachem dom wiedźmy. Wiedźmy, czyli tej, która WIE. Nie jakiejś zabobonnej czarownicy z zabitej dechami wiochy, lecz porządnej, biegłej w sztuce (a nawet w wielu sztukach) wiedźmy, która wie także to, że brud szkodzi.

Jej pracownia jest ciemna, pełna wiąch ziół i słojów wypełnionych sproszkowanymi nasionami, korzeniami i... I innymi rzeczami, których prawdziwej natury wolimy nie znać. Możemy tylko podejrzewać, że nie wszystkie substancje mają pochodzenie roślinne - przez intensywne ziołowe aromaty przebijają się bowiem wonie zwierzęce: skórzaste, ambrowe, cielesne. 

Jeśli ktoś z Was podejrzewał, że te skórzaste, cielesne wonie w ciemnym pokoju to będzie oud, to miał rację. Tuż pod otwierającym kompozycję wytrawnym bukietem aptecznych woni czai się potężny akord drzewny złożony wokół agaru. Przy czym bardziej, niż słowo "złożony" pasuje tu określenie "zbity". Jak buda, beczka albo stołek. 

Na bazę w postaci utytłanego w ambrze, poczerniałego aloesowego kloca nabito kawałki drew, sztywne płaty skóry i zdrewniałe kłącza wetiweru.

Pokraczna z pozoru konstrukcja oświetlona blaskiem płonącego na otwartym palenisku ognia rzuca cień. I ten ruchliwy, zmiennokształtny cień opowiada nam zapach: skupiony profil pogrążonej w lekturze wiedźmy, jej smukłe dłonie ugniatające w moździerzach ziarna, popiół i zioła, opadające na kark kosmyki czarnych jak skrzydło kruka włosów, samotne godziny spędzane na zgłębianiu tajników zielarskiej sztuki, dni i noce zabrane młodemu ciału przez żądny wiedzy umysł.

Imperial Oud jest "imperial" tylko przez swoją potęgę. Nie ma w nim zbytku, blasku klejnotów, dźwięku fanfar. Wymieniony w nutach jaśmin na mnie w ogóle się nie ujawnia. Kminek, którego podstępnej fizjologiczności się obawiałam zostaje doskonale wchłonięty przez akord ziołowy, a potem płynnie przejęty przez pięknie brzmiące labdanum i popielisty akord kadzidlany. Całość przepięknie uzupełniają bogate, aksamitne aromaty drzewne: oud, palisander oraz mieszanka zwana drewnem kaszmirowym stanowiąca akcent zmiękczający tę piękną, lecz gorzką jak całkowite poświęcenie się największej nawet pasji, kompozycję.

Wrażenie tajemnego, wewnętrznego życia daje tej pachnącej opowieści cieniste, pozbawione zieloności złożenie paczuli z wetiwerem. Pięknie niejednoznaczne, mroczne, niepokojące jak szept, którego źródła nie potrafimy określić.

A gdzie wiedźma? 

Wiedźmy nie ma. 

Jeśli wytężymy wzrok, uda nam się dojrzeć przewieszoną przez oparcie krzesła sukienkę w zielone kwiaty. Wiedźma poszła tańczyć nago w świetle księżyca. Nie dla odprawiania rytuałów. Dla przyjemności.