Przenikanie kultur czyli AUH (Abu Dhabi) The Scent of Departure

Wakacje tuż tuż, człowiek marzy o podróżach. Niestety, obawiam się, że w tym roku urlop mi nie przysługuje; wobec tego przynajmniej pozwiedzam sobie palcem po skórze.

Kolejną podróż sponsoruje jednoosobowy wulkan pozytywnej energii czyli Magda Muraszko - Kowalska, o której wspominałam przy okazji relacji z wernisażu obrazów Justyny Neyman (przy okazji donoszę, że o losowaniu reprodukcji z autografem Autorki pamiętam, ale na razie nie mam wieści w tej sprawie).

Abu Dhabi - z polska Abu Zabi to stolica Zjednoczonych Emiratów Arabskich i jedno z najbogatszych (wedle magazynu Fortune wręcz najbogatsze) miast świata zarazem. Najbardziej luksusowy hotel świata - Emirates Palace (na zdjęciu powyżej) i największy na świecie kryty (i klimatyzowany) tematyczny park rozrywki - Ferrari World Abu Dhabi to najpopularniejsze z atrakcji miasta. Ale bynajmniej nie jedyne.

 

 

Ufundowany przez zmarłego w 2004 roku pierwszego prezydenta Emiratów Arabskich meczet Sheikh Zayed, najnowocześniejszy tor wyścigowy Formuły 1 Yas Marina, charakterystyczna sylwetka Capital Gate znanego jako Krzywa Wieża z Abu Dhabi, sąsiadujące ze sobą hipernowoczesne konstrukcje i budynki w stylu tradycyjnym... Wymarzony cel wakacyjnej podróży!

Stworzenie zapachu opowiadającego o tak niezwykłym miejscu to ryzykowny pomysł, ale czyż wśród destynacji Scent of Departure znajdzie się jakiekolwiek miasto, o którym opowiadać łatwo?

Pierwszy akord jest zdecydowanie przyprawowy. Nowoczesny, ale ciepły. Wsączająca się weń ledwie kilkadziesiąt sekund po aplikacji róża daje mu charakterystyczną gęstość zwrotnikowego powietrza - nawet w klimatyzowanym wnętrzu ociera się ono o skórę niespiesznie i poufale.

Ta niezwykła, rozbielona i zmatowiona wytrawnymi nutami przyprawowymi róża sprawiła, że przez chwilę spodziewałam się zapachu w stylu Cafe Rose Toma Forda, ale na szczęście Ghislain poszedł nieco inną drogą.

Najpierw pojawia się niepokojący zgrzyt w postaci akcentu cytrusowego. Zabieg pozornie bezsensowny, jednak już po kwadransie nabierający znaczenia. Oto bowiem na scenę wchodzi geranium pod rękę z wetiwerem. A tuż za nimi paczula. I nagle cytrusowy zgrzyt staje się tylko górnym spektrum złożonego akordu łączącego wszystkie odcienie perfumeryjnej zieloności. Od rozżółconej bergamotki, po ziemistą, zgaszoną zieloność aromatu paczuli.

Mimo to AUH nie staje się zapachem zielonym. Jasna zieleń cytrusów i świeżość wetiweru to ledwie jedna, wyższa nuta w symfonii, jasna nitka w barwnym splocie.

Głęboki akord przyprawowy złożony z paczulą i wczesną bazą tworzy serce w stylu A*Mena: paczulowo - waniliowe, z nutą podpalonego karmelu, śladem kawy i wyraźnym akcentem tonkowym.

Moc i gęstość ma Abu Dhabi mniejsze. Łagodniej także atakuje słodyczą, ale podobieństwa nie da się przeoczyć. Przynajmniej do momentu, kiedy nie pojawi się głęboka baza utkana wokół nut zwierzęcych. Kastoreum, labdanum, benzoes. Gdzieś w tle akcent przypominający skórzaste, fermentowane liście tytoniu. Oraz oczywioste nuty drzewne - w tym towarzystwie stanowiące jedynie kanwę dla malowidła.

Malowidła przedstawiającego smukłego, śniadego Araba w tradycyjnej, białej galabiji. Tyle, że bohater AUH nie podróżuje na wielbłądzie, tylko nowym Ferrari ze skórzaną tapicerką. Rozumiecie? :)